Posthümanist Engelli İstihdamı Politikası Mümkün
20. yüzyılın ortalarına kadar Türkiye’de engellilerin istihdama katılımından, üretim toplumunda yer almalarından, kendi başına geçimlerini sağlayabilecekleri bir işte çalışabileceklerinden bahsetmek çok da fazla mümkün değildi. O dönemlerde görme, işitme ve bedensel engelliler arasında çok az kişi bir işte çalışabiliyor, yine parmakla sayılacak kadar az kişi düzenli biçimde eğitimini sürdürebiliyordu. Ancak zaman ilerledikçe hem okuryazar engellilerin sayısı arttı hem sivil toplum kuruluşları güçlendi. Globalleşmeyle birlikte dünyanın farklı bölgelerinde yaşayan engellilerin neleri başarabildiği anlaşıldıkça, kullanılan destek teknolojileri öğrenildikçe ve refah seviyesi arttıkça, engellilerin ekonomik bağımsızlığı önündeki önemli bir bariyerin kalkması konuşulur oldu. Günümüzde engellilerin kamuya daha fazla atanması, kariyer mesleklerinde görünür olması, farklı özel sektör dallarında yetenekleriyle öne çıkması, hep bu ivmelenmenin bir sonucu. Ancak hala her şey toz pembe değil. Engelliler toplumda karşılaşılan önyargılarla ve kendilerine uygun olmayan, erişilebilirliğin sağlanmadığı iş ortamlarıyla mücadele ediyor. Bir bakıma engelliler sadece kendilerine verilen işi yerine getirmekle uğraşmıyor, önlerine çıkan dış etkenleri aşmak için de çabalıyor.